کد مطلب:38009 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » اهل بيت

پيامبران و امامان(ع) معصوم هستند. (از گناه كبيره و صغيره و از هرگونه لغزش) با عنايت الهي عصمت به آنان داده شده است. اگر خداوند به ما هم اين عنايت را داشت، معصوم ميشديم؟!

خداوند فيّاض مطلق است و از طرف او هيچ منعي براي فيض رساندن به مخلوقاتش وجود ندارد. هر چه تفاوت هست، مربوط به نحوه وجود مخلوقات است. هر موجودي به اندازه شايستگياش از نعمتهاي الهي بهرهمند ميشود. فيض الهي به دريايي ميماند كه هر ظرفي به اندازه ظرفيتش از آن پر ميشود.

عصمت از گناه اختصاص به پيامبران و اوصيا ندارد، بلكه افراد ديگر هم ميتوانند مقام عصمت از گناه را دارا باشند، ولي عصمت در حد بالاتر به طوري كه با مصونيت از خطا در اعمال ديني و مصونيت از خطا در اعمال دنيوي و شخصي ملازم باشد، مربوط به پيامبران و امامان(ع) ميباشد، چون پيشواي ديني هستند و اين امور، لازمه پيشوايي است. عصمت با تأييد الهي حاصل ميشود، ولي تأييد الهي بدون علت نيست و علت آن، شايستگي وجودي پيامبر و امام است. شايستگي را خداوند تشخيص ميدهد كه در چه كسي موجود است. چنان كه اعطاي مقام نبوت و امامت چنين است، يعني بر اساس آمادگي روحي، پاكي ضمير، سجاياي انساني، فكر بلند، انديشه و استعدادهاي خاصي به برخي از انسانها عنايت ميشود.(1)

وقتي برخي به جاي ايمان به پيامبر اسلام(ص) گفتند كه چه فرق است بين ما و محمّد(ص) كه به او وحي ميشود و به ما نميشود، قرآن پاسخ داد كه: دادن نعمتي و فيضي به افراد به طور گزاف و گسترده نيست. اين طور نيست كه مثلاً قرعه بكشند يك كسي اسمش پيامبر يا امام در بيايد، بلكه شايستگي در فرد لازم است و شايستگي را فقط خدا ميداند:

اللَّه أعلم حيث يجعل رسالته؛ خدا خودش ميداند رسالتش را كجا قرار دهد.(2)

چنين نيست كه اگر كسي به مقام عصمت نائل شد، ديگر خيالش از رفتار و گفتار و گناهان و كارهاي خوب و بد، راحت و آسوده باشد، بلكه انسان هر چه به مقام بالاتر ميرسد، مصايب و مشكلات و سختيها و آزمونهاي الهي و مسئوليتها و تلاشها بيشتر و سختتر ميشود.

پي نوشتها:

1. مرتضي مطهري، مجموعه آثار، ج 4، ص 360؛ تفسير نمونه، ج 5، ص 431.

2. انعام (6) آيه 124.